Reformacja na podstawie Pisma Świętego uznała Słowo Boże za jedyne źródło zbawienia człowieka. Zasada sola verbo - jedynie Słowo, oznacza, że dokonane na krzyżu Golgoty zbawienie przez Jezusa Chrystusa udzielane jest nam przez Słowo Boże. Bóg w swoje Słowo włożył moc zbawienia wierzącego człowieka. Dobro ofiary krzyżowej dokonanej raz na zawsze przez Chrystusa, staje się udziałem wszystkich tych, którzy z wiarą słuchają i przyjmują do swego życia Słowa Boga i używają sakramentów zgodnie z nauką samego Chrystusa. Jedynie Duch Święty - trzecia osoba Boga; przez Słowo Zakonu daje poznanie grzechu, świadomości śmierci i mocy oddziaływania szatana na ludzkie życie. Przez wiarę Słowo Ewangelii budzi wiarę w moc Chrystusowego krzyża i Jego zwycięstwo nad moim grzechem, śmiercią i szatanem.

Kościół posiada dwa sakramenty ustanowione przez Jezusa Chrystusa: Chrzest i Wieczerzę Pańską. Są one widzialną formą Bożego Słowa. Związane są z obietnicą zbawienia. Jako znaki łaski Bożej, są środkami, przez które skutecznie działa Syn Boży. Przez osobistą wiarę przyjmowane są dary łaski Bożej. Dlatego: "Przyjmijcie z łagodnością wszczepione w was Słowo, które może zbawić dusze wasze" (Jk 1,21).

To za sprawą Reformacji udało się w oparciu o Biblię przywrócić właściwe miejsce w życiu wiary Synowi Bożemu - Jezusowi Chrystusowi. Ta szczególna zasada: solus Christus oznacza, że jedynym Zbawicielem świata; Panem życia i śmierci, jedynym i prawdziwym pośrednikiem między Bogiem Ojcem a człowiekiem jest Jezus Chrystus. Jedynie On powinien być przedmiotem wszelkiego uwielbienia i czci. Hasło - jedynie Chrystus - wyklucza na podstawie Pisma Świętego pośrednictwo Marii Panny i świętych na drodze zbawienia człowieka. Marię należy stawiać za wzór bogobojnego życia, otaczać szacunkiem, lecz modlić się należy jedynie do Boga przez Jezusa Chrystusa. Wszelkie modlitwy za pośrednictwem świętych ujmują czci należnej Jezusowi Chrystusowi. Jedynie w Chrystusie Bóg spotyka się osobiście z człowiekiem. Tylko przez Chrystusa i w Chrystusie dokonuje się odpuszczenie grzechów i zbawienie. Wierzymy, że " jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus" (1 Tm 2,5).

Kościół Ewangelicko-Augsburski, zwany też Kościołem luterańskim, nawiązuje do idei szesnastowiecznej Reformacji, która przywróciła w Kościele należne miejsce Chrystusowi i Pismu Świętemu. Odrzuciła wszystko, co nie ma uzasadnienia w Biblii, a co przez wieki nagromadziła ludzka tradycja. Tym samym Kościół luterański sięga swymi korzeniami do czasów Kościoła apostolskiego, kierując się w wierze i życiu Ewangelią i nauką apostołów Jezusa Chrystusa.

Wykład nauki Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego zawierają księgi wyznaniowe, w których skład, obok starochrześcijańskich symboli wiary wchodzą: Mały katechizm, Duży katechizm, Wyznanie augsburskie, Obrona Wyznania augsburskiego, Artykuły szmalkaldzkie i Formuła zgody.

Podstawową księgą wyznaniową luteranizmu jest Wyznanie augsburskie, napisane przez Filipa Melanchtona w roku 1530, a odczytane w Augsburgu dnia 25 czerwca tegoż samego roku. Pierwsza część Wyznania, składająca się z 21 artykułów, zawiera wykład nauki zreformowanego Kościoła, druga zaś określa stanowisko obozu reformacji wobec nadużyć w Kościele. Pierwszą część należy traktować jako podstawowe credo luteranizmu.

Biblijną naukę Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego można streścić w czterech hasłach i zasadach, które odnoszą się do czterech łacińskich zwrotów: sola scriptura - jedynie Pismo; solus Christus - jedynie Chrystus; sola verbo - jedynie Słowo; sola gratia i sola fide - jedynie łaska i jedynie wiara.

Kościół Ewangelicko-Augsburski, zwany też Kościołem luterańskim, nawiązuje do idei szesnastowiecznej Reformacji, która przywróciła w Kościele należne miejsce Chrystusowi i Pismu Świętemu. Odrzuciła wszystko, co nie ma uzasadnienia w Biblii, a co przez wieki nagromadziła ludzka tradycja. Tym samym Kościół luterański sięga swymi korzeniami do czasów Kościoła apostolskiego, kierując się w wierze i życiu Ewangelią i nauką apostołów Jezusa Chrystusa.

Wykład nauki Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego zawierają księgi wyznaniowe, w których skład, obok starochrześcijańskich symboli wiary wchodzą: Mały katechizm, Duży katechizm, Wyznanie augsburskie, Obrona Wyznania augsburskiego, Artykuły szmalkaldzkie i Formuła zgody. 

Podstawową księgą wyznaniową luteranizmu jest Wyznanie augsburskie, napisane przez Filipa Melanchtona w roku 1530, a odczytane w Augsburgu dnia 25 czerwca tegoż samego roku. Pierwsza część Wyznania, składająca się z 21 artykułów, zawiera wykład nauki zreformowanego Kościoła, druga zaś określa stanowisko obozu reformacji wobec nadużyć w Kościele. Pierwszą część należy traktować jako podstawowe credo luteranizmu.

Biblijną naukę Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego można streścić w czterech hasłach i zasadach, które odnoszą się do czterech łacińskich zwrotów: sola scriptura - jedynie Pismo; solus Christus - jedynie Chrystus; sola verbo - jedynie Słowo; sola gratia i sola fide - jedynie łaska i jedynie wiara.